ΘΕΑΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΟΡΩΝ
“ΔΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ”

Η Δόρα (Δωροθέα) Στράτου γεννήθηκε το 1903 στην Αθήνα. Μητέρα της η Μαρία Κορομηλά, κόρη του δημοσιογράφου και θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Κορομηλά (“Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας”, “Η τύχη της Μαρούλας”), από παλιά αθηναϊκή οικογένεια. Πατέρας της ο Νικόλαος Στράτος, δικηγόρος από το Λουτρό Αιτωλοακαρνανίας.

Μεγάλωσε στο μεγαλοαστικό περιβάλλον της Αθήνας των αρχών του αιώνα. Πήγαινε στους χορούς των ανακτόρων, μάθαινε ξένες γλώσσες και τραγούδι, έκανε παρέα με τους γόνους των ισχυρών οικογενειών. Στο πιάνο είχε δάσκαλο το Δημήτρη Μητρόπουλο. Παρακολουθούσε τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες, ένα πάθος που διατήρησε σε όλη της τη ζωή.

Ο Νικόλαος Στράτος διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη, ενώ κατόπιν προσεχώρησε στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και έγινε Υπουργός Ναυτικών. Το 1913 πέρασε στους αντιβενιζελικούς, και διετέλεσε πρωθυπουργός για λίγες ημέρες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Τότε καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και τουφεκίστηκε.

Η μητέρα της, μαζί με τη Δόρα και το μικρότερο αδελφό της Ανδρέα, έφυγαν από την Ελλάδα. Από μια πλούσια ζωή, βρέθηκαν απότομα στο κατώφλι της φτώχειας, εφόσον η περιουσία τους είχε δημευθεί. Η Δόρα υπέστη το ψυχικό τραύμα της εκτέλεσης του πατέρα της και του κοινωνικού υποβιβασμού. Εμεινε δέκα χρόνια στο εξωτερικό – Βερολίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη – με τη μητέρα της.

Ξαναγύρισε το 1932. Ο αδελφός της Ανδρέας είχε σπουδάσει νομικά και είχε εκλεγεί βουλευτής. Η Δόρα αρχίζει να συναναστρέφεται τη νέα γενιά πνευματικών ανθρώπων του Μεσοπολέμου. Παίρνει δραστήρια μέρος στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Βοηθάει τον Κάρολο Κουν να ιδρύσει το Θέατρο Τέχνης και γίνεται το δεξί του χέρι στα διοικητικά θέματα.

Το 1952 έτυχε να δει το 100μελές κρατικό φολκλορικό συγκρότημα της Γιουγκοσλαβίας που περιόδευε τις διάφορες χώρες προβάλοντας τους δημοτικούς χορούς, τις μουσικές και τις φορεσιές της χώρας του. Ηταν κάτι το πρωτοφανές για την Ελλάδα. Τα συγκροτήματα που υπήρχαν τότε εδώ ήταν ελάχιστα, με πρωτοπόρο το Λύκειο των Ελληνίδων, και έδιναν 2-3 παραστάσεις το χρόνο περιστασιακά με φορεσιές Αμαλίας. Σκοπός τους ήταν κυρίως να ικανοποιήσουν τα μέλη του ίδιου του συγκροτήματος, κυρίως νεαρά κορίτσια αθηναϊκών οικογενειών.

Ο καθηγητής της Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Γεώργιος Μέγας πρότεινε την δημιουργία εθνικού συγκροτήματος στην Ελλάδα. Η Δόρα Στράτου ζήτησε βοήθεια από το Σοφοκλή Βενιζέλο, αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης Πλαστήρα. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα μόνιμο συγκρότημα, ικανό να δίνει καθημερινές παραστάσεις, να κάνει περιοδείες στο εξωτερικό, με μεγάλο ρεπερτόριο, με πλούσια ιματιοθήκη από όλη την Ελλάδα, και γενικά με ένα πρόγραμμα που να κερδίζει το θεατή. Ετσι ίδρυσε το σωματείο “Ελληνικοί χοροί – Δόρα Στράτου” το 1953.

Ολα αυτά τα χρόνια είχε συνδεθεί φιλικά και είχε βοηθήσει αμέτρητους ανερχόμενους καλλιτέχνες και διανοούμενους – τώρα μπορούσε να τους χρησιμοποιήσει σαν επιτελείο της. Μερικά μόνο από τα ονόματα: Σπύρος Βασιλείου, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Φοίβος Ανωγειανάκης, Σίμων Καράς, Γιάννης Μόραλης, Οδυσσέας Ελύτης, Νέστορας Μάτσας, Αλέκος Λιδωρίκης, Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Λουκάτος, Αγγελική Χατζημιχάλη, Τζίνα Μπαχάουερ.

Σε ηλικία 50 ετών αρχίζει με ορμή μια νέα ζωή δουλεύοντας εξαντλητικά. Ο Τσαρούχης φτιάχνει φορεσιές με ζωγραφιστά κεντήματα για το ξεκίνημα. Εκείνη γυρίζει στα χωριά μαζεύοντας χορούς, τραγούδια, φορεσιές και κοσμήματα, συγκεντρώνοντας έτσι τη μεγαλύτερη συλλογή στην Ελλάδα. Επιλέγει τους καλύτερους χορευτές και οργανοπαίχτες για να πλαισιώσουν το συγκρότημα. Δίνει παραστάσεις στην Ελλάδα και περιοδεύει θριαμβευτικά σε 21 χώρες.

Το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δίνει εντολή να κατασκευαστεί ειδικά για το συγκρότημα ένα θέατρο στο Λόφο Φιλοπάππου. Το 1967 συλλαμβάνεται γιατί έκρυβε στο σπίτι της το Χρήστο Λαμπράκη. Η Μελίνα Μερκούρη κάνει θόρυβο στο εξωτερικό και πετυχαίνει την αποφυλάκισή της. Την ίδια χρονιά παίρνει το Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου, τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση, ενώ βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών και παίρνει επιχορήγηση από το Ιδρυμα Φορντ.

Εγραψε τρία βιβλία: “Μια παράδοση, μια περιπέτεια”, “Ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν” και “Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί”.

Εξέδωσε μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο σειρές δημοτικής μουσικής: 45 δίσκους.

Το 1983 αποσύρθηκε για λόγους υγείας. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1988.

~ Πρώτο Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου 1967

~ Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1974

~ Αργυρό Μετάλλιο Ροταριανού Ομίλου Αθηνών 1975

~ Υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων

Το Διεθνές Συμβούλιο Χορού CID UNESCO

Το Διεθνές Συμβούλιο Χορού (Conseil International de la Danse – CID – International Dance Council) είναι η επίσημη ανώτατη οργάνωση για όλες τις μορφές χορού σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Αναγνωρίζεται από την ΟΥΝΕΣΚΟ, τις κυβερνήσεις, τους διεθνείς οργανισμούς και κάθε είδους φορείς.

Είναι παγκόσμια μη-κυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1973 στο Μέγαρο της UNESCO στο Παρίσι, όπου έχει την έδρα της.

Είναι το κέντρο σύγκλισης διεθνών, εθνικών και τοπικών φορέων, καθώς και επιλέκτων ατόμων που δραστηριοποιούνται στο χορό.

Ανάμεσα στα χιλιάδες μέλη του είναι οι επιφανέστερες ομοσπονδίες, ιδρύματα, σωματεία, σχολές, χορευτικές ομάδες, καθώς και άτομα σε περισσότερες από 170 χώρες.

Γλώσσες εργασίας είναι τα αγγλικά και τα γαλλικά.

International Dance Council CID Conseil International de la Danse
CID c/o UNESCO, 1 rue Miollis, FR-75735 Paris 15, France
Tel. +33 1 4568 4953 Mob. +33 6 1155 3111
ExecSec@CID-portal.org www.cid-portal.org www.cid-world.org

Κύρια χαρακτηριστικά

Το CID είναι οργάνωση-ομπρέλα, με την έννοια ότι κινείται σε διαφορετικό επίπεδο από ό,τι τα μέλη του. Δεν εξαρτάται από κανέναν φορέα (σχολή χορού, χορευτική ομάδα, φεστιβάλ ή άλλη οργάνωση). Δεν διοργανώνει φεστιβάλ, σεμινάρια ή διαγωνισμούς χορού.

Το CID είναι αυστηρά μη-κερδοσκοπικό. Δεν χρεώνει για προϊόντα ή υπηρεσίες που παρέχει. Είναι ανεξάρτητο από οποιαδήποτε κυβέρνηση, πολιτική ιδεολογία ή οικονομικά συμφέροντα.

Για το CID όλες οι μορφές χορού είναι ισότιμες. Δεν ασπάζεται καμμία ιδιαίτερη άποψη για τον χορό, αναγνωρίζοντας τον παγκόσμιο χαρακτήρα του σαν τέχνη, σαν παιδευτικό μέσο και σαν αντικείμενο έρευνας.

Δεν κάνει διακρίσεις. Αντικατοπτρίζοντας τις αρχές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της UNESCO, είναι ανοιχτό σε κάθε προσέγγιση του χορού, χωρίς προκατάληψη λόγω φυλής, φύλου, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων ή κοινωνικής θέσης.

Διοικείται δημοκρατικά – η διοίκησή του εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία των μελών κάθε τέσσερα χρόνια.

Μέλη του είναι πάνω από 700 φορείς (ομοσπονδίες, σχολές, συγκροτήματα, διαγωνισμοί, φεστιβάλ κ.ά.) καθώς και πάνω από 5.000 άτομα (χορογράφοι, εκπαιδευτικοί, ιστορικοί, διοικητικοί, κριτικοί κ.ά) σε 150 χώρες. Μεταξύ τους είναι περισσότεροι από 100 καθηγητές πανεπιστημίων και πάνω από 100 άλλοι με διδακτορικό σχετικό με το χορό.

Είναι ανοιχτό στην εγγραφή μελών, εφόσον δέχεται σαν μέλος κάθε φορέα ή άτομο που διαθέτει επαρκές έργο στον χορό.